Marchisio, si Tardelli: Vrapoj dhe nuk dorëzohem!

Mesfushori 20-vjeçar, protagonist ndaj Milanit, dashuron Nju- Jorkun, Robertën dhe Juven

Ishte i qetë dhe romantik, si qyteti që donte. Më në fund. Nju- Jorku ishte qyteti i tij, dhe i tillë ka qenë gjithnjë.” Në Manhatan, “filmi” kështu fillon dhe se çfarë ndodh me historinë e Claudio Marchisios, e kupton menjëherë. Sepse tani, për mesfushorin e Juventusit është vetëm një stol që i pëlqen vërtet: “Është ai i Manhatanit, filmi i Vudi Alen”. Historia e një mesfushori të ri të mijëvjeçarit të tretë. I pari që shkruan se cili do të jetë Marco Tardelli i ri, ishte Stefano Borgonovo. Të dielën, gjatë pushimit të ndeshjes Juve-Milan, ndodhi edhe kjo: Gianluca Viali shkoi të përshëndesë Borgonovon dhe i tha: “Kishte të drejtë dhe je i pari që e ke shkruar. Ky është vërtet Marco Tardelli i ri”. Dhe kështu duket historia e Marchisios, atij që ka edhe profilin në “faccebook”, siç bëjnë të rinjtë modernë. Një që është martuar më 8 qershor me Robertën. Bashkëshortë në moshën 20-vjeçare, siç bënin djemtë dikur. “Muajin e mjaltit e bëmë në Nju-Jork, një qytet që më bëri për vete menjëherë, - tregon mesfushori juventin. - Mezi po pres të kthehem. Atje më pëlqen gjithçka: vitrinat, muzetë, restorantet, rrugët, dritat. Më pëlqejnë shtëpitë e vjetra dhe të reja.” Nga parajsa në realitet, ose, më saktë, qëndrimet në stol me Juven: “Për mua është nder që ndodhem këtu dhe që po luaj, - vazhdon Marchisio. -Do të ishte kulmi, nëse tani do të mendoja të isha titullar. Njoh shumë lojtarë, edhe në disa aspekte më të fortë se unë, që për pak gjë e kanë humbur “trenin”. Ndërsa unë e dija që duhej të bëja një hap cilësor, e dija që ishte e vështirë. Luajta në Olimpiadë, menjëherë pas dëmtimit, nuk kisha përgatitje të madhe. Por objektivi im ishte ai që të filloja të tregoja se vleja për Juven; objektivi im mbetet që të rritem dhe të qëndroj sa më gjatë te Juvja. A do t’ia zë vendin mikut tim Cristiano Zanettit? Ç’diskutime janë këto? Cristiano është një model, një mik, do të thosha, madje, një vëlla i madh për mua. Më ka dhënë gjithnjë shumë këshilla dhe shpresoj të vazhdojë ta bëjë. Për mua është vendimtare që jam këtu dhe po shfrytëzoj rastet që po më jepen. Në këto momente, do të jetë gjithnjë vendimtare të jesh gati.” Më pas, talenti 22-vjeçar i bardhezinjve kujton përvojën në Olimpiadën e Kinës, në gusht: “Kam mijëra kujtime, por një në veçanti. Kujtoj kur shkuam në Pekin, pas dëmtimit. Kalova nga fshati olimpik dhe pashë shumë kampionë, në veçanti ata të atletikës. Atëherë mendova që shumë prej tyre bëjnë katër vjet punë e sakrifica, për të luajtur gjithçka në pak minuta. Pra, kush merr pjesë në një sport kolektiv, është më me fat. Çfarë efekti më bën kur më krahasojnë me Marco Tardellin? Më bën të mendoj që me krahasimet është më mirë të mos teprohet. Edhe pse në jep kurajë, pasi kështu mendon edhe Stefano Borgonovo (ish-futbollist i njohur italian, tashmë i paralizuar): më njeh që në kohën e ndeshjeve Como-Juve, kampionati i fëmijëve, dhe është, para së gjithash, njeri i jashtëzakonshëm. Nga kujtimi i parë i Tardelit mban mend ulërimën e tij pas golit ndaj Gjermanisë në finalen e “Spanjë ‘82″. Nuk kisha lindur akoma, por ai imazh është një simbol edhe për brezin tim. Me Tardellin, diçka të përbashkët mund të kem sprintin dhe dëshirën që nuk dorëzohem asnjëherë.” Në fund, Marchisio zbulon: “Nëse nuk do të kisha luajtur futboll, do të merresha me golf. Më pëlqen!”.