Italia, shtohen “axurrët” anti-Amauri

Jo të gjithë bëjnë tifo për ta parë juventinin me fanellën e kombëtares. I pari ishte Gattuso

Amauri duhet të jetë zhvillimi tekniko-taktik për Italinë: qendërsulmues apo sulmues i dytë, ideale për të luajtur në krah të Luca Tonit (ose Gilardinos), “sakrifikuesi” elastik mes sulmit e mesfushës. Por Italia a e kërkon Amaurin? Jo e gjitha në të vërtet, pavarësisht nga frazat rrethanore. Dhe mund të jetë një problem “i vogël e i madh” për Lippin. E filloi Gattuso para pak ditësh, një nga udhëheqësit e Italisë. Por jo të gjithë kanë të njëjtin ndikim dhe gjëra të tilla nuk i thonë publikisht. Megjithatë në grup flitet për Amaurin. Mes sulmuesve për shembull. Nëse Gila rrezikon të humbasë një vend në “renditje”, Iaquinta e Di Natale druhen se mund të dalin. Për të mos thënë që Del Piero është akoma në dyshim. Buffoni (por është juventin), ka dalë në krah të brazilianit. Lippi është shumë i ndjeshëm ndaj grupit: pa këtë marrëdhënie të fortë, nuk do ta kishte fituar botërorin. Në të vërtet, “senatorët” kanë “nxjerrë jashtë” edhe Cassanon me Tottin. Po tani? Sigurisht situata nuk është drejtuar mirë: as nga Amauri (çfarë do të thotë nëse Dunga do ta grumbullojë në mars?), as nga Federata Italiane e Futbollit. Në realitet, e vetmja “jo” ndaj italianizimit të Amaurit është etike: a është e drejtë që një brazilian të bëhet italian vetëm pse gruaja e tij jeton prej kohësh në këtë vend? Përgjigja ndoshta të frikëson, por nëse këto janë rregullat, si ka mundësi që Lippi të lërë në hije një lojtar-kyç për kombëtaren e tij, që ndër të tjera ka nevojë për një rifreskim për të mos përsëritur gabimin e Berzzottit të borxhit të mirënjohjes pas suksesit në “Spanjë ‘82″? Ndërkohë Lippi po shkruan emra në bllokun e shënimeve. Kundër Malit të Zi dhe Irlandës së Trapattonit, do të mungojnë Gattuso, Camoranesi e Perrotta: nën vëzhgim special janë “zëvendësat” e tyre natyralë në klube, Marchionni, Brighi, të ardhur nga një sezon i shkëlqyer. Është akoma shpejt të flitet për Pazzinin, por nëse vazhdon kështu, fati i tij është i shënuar. Dhe trajnerit “axurr” nuk i ka shpëtuar as përmirësimi i Marchisios, që në qershor do të jetë me kombëtaren e Casiraghit, por tani mund të thirret të ndjejë aromën “axurre”. E meriton.